Stukje historie Vietnam en zwemmen in de zee

Onze eerste indruk van Vietnam, veel fietsers bromfietsers, elektrische fietsen en veel getoeter. De Vietnamezen dragen de bekende punthoeden van bamboe of riet. Bijna iedereen is onherkenbaar van top tot teen ingepakt, hoed dus, mondkapje en handschoentjes..... Alleen de ogen zijn zichtbaar. Wij vermoeden dat dit niet met stof, luchtvervuiling of Sars temaken heeft, maar dat een blank huidje een schoonheidsideaal is.

Er wordt hard gewerkt, iedereeen profiteert van de economische groei, want Vietnam heeft een ontwikkelingsprogramma waar dus ook de armere boer of visser beter van wordt. We missen de kindjes die in Laos hardhollend met blote voetjes ons enthousiast begroeten met 'Sawadee'. Hier is het 'hello' en pubers lijken ons oudjes zelfs een beetje uit te lachen.

De eerste fietsdag in het grensgebied tussen het voormalige Noord en Zuid Vietnam, waar we onderweg een Amerikaanse legerbasis bezoeken. Althans dat was de afspraak, dat we op een bepaalde plek zouden hergroeperen..... Gonne fietst echter in haar enthousiasme vooruit en mist de afslag...... Eenmaal beneden na een heerlijke afdaling van ruim 4 kilometer is het heel zuur, dat ze weer terug omhoog moet. In het lichtste verzet met de brandende zon op de bol, ruim een half uur zwetend weer omhoog, waar Fritz een pittig gesprek met de groep voert. Goed voor het groepsgevoel zullen we maar zeggen.

Gezamenlijk op weg omhoog weer naar de legerbasis... De kuiten van Gonne staan op knappen. Eenmaal boven is er op zich niet veel te zien,.... een paar oude helikopters, schuilkelders en een mini museum. Onze reisbegeleider Fritz vertelt ons een stukje geschiedenis, dat doet hij zo beeldend en gelardeerd met details, ongelooflijk wat zich hier heeft afgespeeld. De Amerikanen zaten gelegerd op een dergelijke heuvel, omringd door de jungle. De Vietnamezen voerden hun oorlog s nachts, ze werden bevoorraad vanuit het Noorden, demonteerden hun wapentuig en brachten alle onderdelen per omgebouwde fiets duwend omhoog de berg op. Bovenop die berg zaten de Amerikanen als ratten in de val. De vietcong roken de Amerikanen bovendien op afstand, omdat ze zeep gebruikten.

De tweede dag maken we vanuit ons luxe hotel een dagtocht naar de tunnels van Vinh Moc, een ontzettend indrukwekkend museum, waar de Vietnamezen een ondergronds tunnelsysteem hebben gebouwd in de jaren 1966 tot 1972 om te schuilen voor de ongelofelijke, idiote hoeveelheden bombardementen van de Amerikanen. In deze regio hebben de Amerikanen ongeveer 7 ton bommen per persoon gedropt, meer dan 9000 ton alleen al deze streek.

We worden rondgeleid door een Engels sprekende dame, die in die tijd als klein meisje dit aan den lijve heeft ondervonden. We gaan uiteindelijk bukkend een gedeelte van de tunnels in, want uiteraard zijn deze niet voor onze lengte gebouwd en ervaren een heel klein beetje wat dit voor de bewoners betekend heeft. Er zijn in totaal hier 17 kinderen geboren, en hebben heel wat gezinnen ruim zes jaar op een diepte van 23 meter in het stikdonker geleefd. Aan het einde van de oorlog konden zij te voorschijn komen en zagen de kinderen voor het eerst daglicht. Het is zeer indrukwekkend als deze mevrouw vertelt, hoe zij als klein kind voor het eerst na jaren van volledige duisternis naar haar handen stond te staren. Die had ze nog niet eerder kunnen bekijken.

Helaas heeft Els bandenpech... Op weg naar het museum knalt de voorband met een enorme knal en regelt Fritz vervoer terug om een nieuwe band te scoren. Heel sneu voor Els.

De dag eindigt met een frisse duik in de Zuid Chinese zee. Voor het eerst deze reis donkere luchten en in de verte onweer. We zijn amper 1 minuut binnen als de regen met bakken uit de lucht valt.