Geitenkop en jong vlees

Savannakhet is de 2e stad van Laos, ongeveer 100.000 inwoners. 4 jaar geleden waren alle wegen hier nog onverhard. Dat is nu wel anders, de meeste wegen hebben asfalt. Let op, let op! Vaak met forse kuilen. Het is een stad met veel jonge mensen op een brommertje, welgestelde in een dikke auto en een arme sloeber op de fiets of lopend. De markt is altijd weer een belevenis; bij de stoffen, tassen en make up is het erg rustig. De verkoper/ster zit achterin de zaak en komt met veel moeite overeind als je iets vraagt. Bij groente en fruit worden we voortdurend aangesproken, kopen, kopen kopen? De mensen willen weten waar we vandaan komen en of we Laotiaans spreken? Ook laten ze ons graag wat proeven. We zien geweldig mooie vruchten. Een prachtige peer voor 3000 kip, een tros bananen voor 5000. We lopen door naar de afdeling vlees en vis. Gonne valt bijna van d'r graatje bij het zien van het karkas van een geitenkop en het snuitje van een waterbuffel. Vooral de stank is vreselijk! Die eet vandaag geen vlees meer. Een eindje verderop een bamboerooster met wel 100 kleine zwartgeblakerde kikkertjes. Even verderop de afdeling met de bloemen en prachtig gevouwen bananenbladeren voor de dagelijkse offering.

Voor het marktplein een enorme drukte, busjes worden huizenhoog opgeladen, tuktuks rijden met de kippen, de ganzen en de kuikens weer naar huis. En daartussen zit op de betonnen vloer een stel jonge meiden met hun nailstudio. Onze teennagels zien er zo beroerd uit na de fietstocht door de rode aarde, die willen we zeker niet laten lakken.

Nog even over die monniken.....
Het blijft natuurlijk merkwaardig zo'n mannengemeenschap met veel jonge jongens (jong vlees) en oude mannen. Bij de poort van de tempel passeert een supergrote auto - met 3 zitbanken- voorin de chauffeur, in het midden een dikke Boedhamonnik en achterin in 3 jonge knaapjes. We krijgen de kriebels en denken aan al die verhalen in andere religieuze communes. Wie weet hoe het hier gaat?

Onderweg komen we langs een Boedhistisch bedevaartsoord, een groot tempelcomplex. Ondereen afdak zitten drie monniken die voor een vrijwillige bijdragen ons de 'zegen geven'. Gonne wordt door een piepklein, oud nonnetje gezegend, Els kiest de mooie jonge monnik, verlegen lacht hij haar toe. Er wordt in het Laotiaans een gebed opgezegd, je handpalm eerst naar beneden en daarna omkeren. Vervolgens wordt er een geknoopt armbandje omgebonden. Plotseling wordt Els met harde stem door een vrouw terechtgewezen: ze zit onkuis. Nooit met je voeten naar de monnik toe. Dus niet in een meditatiehouding! Daar ga je met je goeie gedrag, volledig verkeerd ingeschat. De monnik lacht wat verlegen, knikt vriendelijk en reageert of hij de terechtwijzing nooit heeft gehoord.

Buiten de poort kopen we een bamboeblad gevuld met zwarte rijst, geraspte kokos en gesuikerde noten, erg lekker.

Tijd om weer op de fiets te springen, op naar Vietnam.